Είπε και ελάλησε

- Μαμά πάω για τσίσα μου.
- Στο καλό!
- ΟΧΙ ΣΤΟ ΚΑΛΟ! Στο καλό όταν πάμε στον παιδικό!

- Ποιος κάνει φασαρία;
- Εγώ και ο κό(σ)μος όλος!

- Εγώ έχω μόνο γιο(ρ)τή. κανένας άλλος! Πες μου χ(ρ)όνια πολλά!
*καθημερινά για 1 μήνα*

Γιαγιά - Πιες το γάλα σου να πάμε να διαβάσουμε Ρίτσο και Ελύτη

- Μη μου φωνάζεις εμένα. Μου πονάει το κεφάλι. ΜΟΝΟ ΕΜΕΝΑ!

Δεν σ' έχω φίλο!

- Δεν σ' έχω φίλο!

- Ούτε εγώ σ' έχω φίλο.

- ΟΧΙ.
ΜΟΝΟ ΕΓΩ ΔΕ Σ' ΕΧΩ ΦΙΛΟ!
ΑΝΤΕ!

Γκίλι Γκίλι!!!

Ο μικρός πλησιάζει αθόρυβα αλλά αποφσιστικά. Όταν τον αντιλαμβάνομαι με μια κίνηση που θα την ζήλευε οποιοδήποτε αιλουροειδές τίνάζεται επάνω μου, χώνει τα χέρια του στο λαιμό μου και αρχίζει να με γαργαλάει γελώντας και φωνάζοντας

- Γκίλι Γκίλι!!!

Κουρασμένη γυρίζω και του λέω.

- Δεν θέλω Γκίλι Γκίλι.

Κοκκαλώνει για κάποια δέκατα του δευτερολέπτου ανέκφραστος. Πριν προλάβω να τον ξεκολήσω, με γραπώνει, με ρίχνει κάτω και αρχίζει πιο δυνατά αυτή τη φορά.

- ΓΚΟΥΛΑ! ΓΚΟΥΛΑ!!!

Με πονάει το κεφάλι μου

- Σε παρακαλώ, άσε με να διαβάσω.
- Γιατί;
- Γιατί αν δεν διαβάσω θα με μαλώσουν.
- Γιατί;
- Γιατί πρέπει να την τελειώσω τη δουλίτσα.
- Γιατί;
- Άσε με σε παρακαλώ. Με πονάει το κεφάλι μου.
- ΕΜΕΝΑ ΜΟΥ ΠΟΝΑΕΙ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ! ΜΟΝΟ ΕΜΕΝΑ! ΤΕΡΜΑ! ΑΚΟΥΣ; ΟΧΙ ΕΣΕΝΑ!

*αποχωρεί με νεύρα για να επιστρέψει λίγο αργότερα θριαμβευτής με το τηλεκατευθυνόμενο και να αρχίσει τα crash tests*

Την κατανόησή σας κύριε καθηγητά. Σααααααααας παρακαλώ. Γιατί του μικρού του τελείωσε.... πριν καν αρχίσει.

Έλα μαμά!

- Μαμά έλα!
- Όχι.
- Έλα!
- Θα κοιμηθείς μόνος σου. Είσαι μεγάλο αγόρι τώρα. Θα κοιμηθείς στο κρεβάτι μου και εγώ στο δίπλα δωμάτιο.

- Το μαύλο μαξιλάλι σου κλαίει και σε θέλει να κοιμηθείτε μαζί.

Έλα σου λέω!!!

Τα μελομακάρονα

Ο μικρός είναι τρομερά γλυκατζής σε σημείο που έχουμε αναγκαστεί να βγαίνουν τα γλυκά με το δελτίο και σε συσκευασία δείγματος π.χ. σοκοφρετίνια, σοκολατάκια κ.τ.λ. γιατί πηγαίνει και κλαίγεται στον καθένα ξεχωριστά με υπομονή και επιμονή μέχρι να του δώσει γλυκό ή "κάτι τις" όπως το ζητά. Το αποτέλεσμα είναι ο μικρός να τσακίζει τουλάχιστον 2 σοκολάτες χώρια τις καραμέλες κ.τ.λ.
Τα Χριστούγεννα λοιπόν όταν πήγαινε 5 η ώρα το απόγευμα, αφού είχε ξυπνήσει, είχε ζωγραφίσει κόλλες, τοίχους, μούτρα κ.τ.λ. περιμέναμε να αρχίσει ο πανικός.

- ΚΑΤΙ ΤΙΣ! ΚΑΤΙ ΤΙΣ! ΚΑΤΙ ΤΙΣ!

Ο μικρός σιωπή. Λέγαμε θα του έδωσε κάποιος άλλος γλυκό και θα μπούκωσε και ησυχάσαμε. Ένα απόγευμα έτυχε και ήμασταν όλοι μαζί και πάλι ο μικρός δεν ζήτησε τίποτα. Το θέμα γινόταν όλο και πιο ύποπτο, οπότε ξεκινήσαμε την παρακολούθηση.
Εκεί που ο μικρός σουρεαλιστής ζωγράφιζε, σταματά και κάνει μεταβολή για την κουζίνα. Αθόρυβα πηγαίνω πίσω του και τον βλέπω να έχει ανοίξει το ντουλάπι της κουζίνας, να έχει χωθεί ο μισός μέσα, να βουτά 1 μελομακάρονο από την πιατέλα που ήταν πίσω-πισω, να το χώνει γρήγορα-γρήγορα στο στόμα και να επιστρέφει γρήγορα στη θέση του σαν να μην συμβαίνει τίποτα.

Περιττό να σας πω ότι βούταγε τουλάχιστον 3-4 μελομακάρονα ημερησίως με αυτόν τον τρόπο δίχως να τον έχει υποψιαστεί κανείς μέχρι εκείνη τη στιγμή που τον έκανα τσακωτό. Βλέπαμε τα μελομακάρονα που εξαφανίζονταν αλλά όλοι νόμιζαν ότι τα έτρωγα εγώ....

Το γάλα ΙΙ

- Πιες το γάλα σου.
- Όχι!

(Το κύπελο με το γάλα πηγαινοέρχεται πίσω του στα δωμάτια για πάνω από μισή ώρα. Τελικά προσγειώνεται στο τραπέζι της κουζίνας. Οριστικά)

- Πιες το γάλα σου.
- Όχι!

(Η γιαγιά και η αδελφή της βάζουν και αυτές από 1 κύπελο με γάλα και παρατάσσονται.)

- Όποιος το πιει πρώτος θα πάρει βραβείο 1 σοκολατάκι!
- Εγώ πλώτος!
- Με το 1....
- Όχι εσύ! όχι εσύ

(Αρπάζει τη γιαγιά από το μπράτσο και της κατεβάσει το ποτήρι στο τραπέζι)

- Σου καίει! Να το φυσήξεις!

(Φυσάει η γιαγιά. Ο μικρός κοιτάζει δεξιά, κοιτάζει αριστερά... ελέγχει τα αντίπαλα ποτήρια και...)

- Όποιος το πιεί πρώτος 1 σοκολατάκι
- Κόκκινο φανάλι! Έχει κόκκινο φανάλι! Στοπ εσείς!

(Κατεβάζει γρήγορα, γρήγορα όλο του το γάλα)

- Πες μου μπλάβο! ΔΥΝΑΤΑ!

ΤΟ ΣΟΚΟΛΑΤΑΚΙ ΜΟΥ!!!

Δουλειά

- Τι δουλειά κάνει η νονά;


- Κάνει τα καλά παιδιά

Αρετές Νο1 Μετριοφροσύνη

- Μωράκι μου

*σφιχτή αγκαλιά*

είσαι ΠΟΛΥ ωραίος!!!


*Γλυκούλης αδιάφορα*

- Το ξέρω!

Πατεντάραμε το φτηνότερο pc... ever!

ή αλλιώς Κρεμάστρες νο2 (the sequel)

Ο μικρός έχει πάρει τις κρεμάστρες και αφού ξεχώρισε 2 που ήταν για παιδικό μπλουζάκι και παντελονάκι (και σχήμα πεντάγωνο) κατάφερε να τις μπλέξει υπό γωνία 90 μοιρών. Τις τοποθέτησε στο γραφείο γεμάτος σοβαρότητα και με την πλάτη στη γιαγιά της απευθύνει το λόγο.

- Σας παρακαλώ να μην με ενοχλήσει κανείς. Συνδέω το pc στο internet. Περιμένετε σας παρακαλώ. Περιμένετε. Συνδέθηκα!

Το τζάμπα pc όπως είδατε προσφέρει και τζάμπα σύνδεση στο internet.
(Πραγματικό κόστος αγοράς 0 καθώς ούτε τις κρεμάστρες τις είχαμε αγοράσει αλλά μας τις δώσαν τζάμπα στο μαγαζί με τα παιδικά.)

Εγώ σ' αγαπώ πιο πολύ!

- Σ' αγαπώ πολύ.
- Εγώ σ' αγαπώ πιο πολύ!
- Εγώ σ' αγαπώ πιο ψηλά. Για κοίτα τεντώνομαι ψηλά και το χέρι μου φτάνει πιο ψηλά από σένα.

*κάνει τα χέρια του φτερούγες και τα κουνά*

- Και εγώ ειμαι πουλί και πετώ πιο ψηλά από σένα και σ' αγαπώ πιο πολύ!

O Mάστολας με τα γαγαλεία του.

- Μαμά τι φτιάχνει ο μάστολας;
- Τη βιβλιοθήκη
- Ααααα.... Και τι είναι βιβλιοθήκη;
- Αυτό που βάζουμε τα βιβλία
Γυρίζει από εδώ
Γυρίζει από εκεί
Φαίνεται να ψάχνει κάτι ανάμεσα στα ράφια και τις συσκευασίες. Απογοητευμένος που δεν το βρίσκει, γυρίζει και ρωτά γεμάτος απορία
- Μάστολαααα... Πού είναι τα βλιβλία;

Μαμά τι είναι αυτό;

- Μαμά τι είναι αυτό;
- Ρακέτα
- Όχι δεν είναι
- Και τι είναι;
- Βλακέτα!

Νοικοκύρης από κούνια.

Η γιαγιά επέστρεψε στο σπίτι συνοδευόμενη από τον μικρό με μια τεράστια τσάντα γεμάτη κρεμάστρες. Ο ζουζούνης την αναποδογύρισε στο δωμάτιο με συνοπτικές δοκιμασίες και μόλις είδε τις κρεμάστρες αποφάσισε να βάλει με το ζόρι τον παππού για νάνι. Κλειδώθηκε με την γιαγιά στο δωμάτιο. (Τον παν είναι να έχεις επιχειρήματα) και διέταξε:

- Γιαγιά θα κάνουμε δουλίτσες!
- Τι δουλίτσες θες να κάνουμε;
- Σίδελο!

Ο μικρός άδειασε γρήγορα ντουλάπες, συρτάρια, βαλίτσες και γέμιζε συνεχώς τη σιδερώστρα με ρούχα, κάλτσες και βρακιά. Η γιαγιά, ανίκανη να του αρνηθεί, τα ξανασιδέρωνε και του τα έδινε. Εκείνος τότε με χαρά τα έπιανε στις κρεμάστρες με τα πιαστράκια και στη συνέχεια άνοιγε τη ντουλάπα και σκαρφάλωνε στα συρτάρια και από εκεί τεντωνόταν για να τα κρεμάσει στα σίδερο. Η ντουλάπα ανακατεμένη (και με βρακιά, κάλτσες, πουκάμισα, παντελόνια κτλ παρεταγμένα σουρεαλιστικά στις κρεμάστρες) έδινε μια νότα παιδικής ανεμελιάς και αγγελικής αθωότητας στο χώρο.

Φυσικά το υπόλοιπο δωμάτιο ήταν κόλαση γιατί για να χωρέσουν οι κρεμάστρες του, πέταξε εκείνες της μαμάς Spark αλλά τι να γίνει; Αποφάσισε ότι ήθελε να αλλάξει ντουλάπα!

Σάββατο σήμερα. Ώρα για δουλίτσες, σας το 'πα;
Σηκωθείτε!

Σιγά τα λάχανα!

Η γιαγιά προσπαθεί να βάλει τον μικρό για ύπνο. Ο τελευταίος ανθίσταται σθεναρά και έχει όρεξη για κουβέντα. Αποκαμωμένη η γιαγιά, ούσα σε απόγνωση και με το στομάχι στην πλάτη από την πείνα του λέει:


- Κλείσε τα ματάκια σου και εγώ πάω να φάω και θα γυρίσω να κοιμηθώ και εγώ.
- Γιατί να φας;
- Γιατί πεινάω... Πολύ.
- Τι θα φας;
- Λάχανα
- 1 λάχανο!!!
Και να 'ρθεις γρήγορα πίσω.
Άκουσες;

Πού είναι τα γυαλιά οέο;;;;

Λήψη 1η

- Μικρέ πάρε τα γυαλιά σου να τα φορέσεις.

Ο μικρός πιάνει με τον δεικτη και τον αντιχειρα εκατερωθεν τα κρύσταλλα και τα τοποθετεί στη μύτη.

Λήψη 2η

- Μικρέ τα λέρωσες τα γυαλιά. Δωσ' τα μου να τα καθαρίσω.
- Όχι. Εγώ.
Αρπάζει το πανάκι, πιάνει ξανά τα γυαλιά από τα κρύσταλλα και αρχίζει να γυαλίζει τους βραχίονες με επιμέλεια καμαρωτός - καμαρωτός.

(Σ.Μ. 2 ώρες αργότερα είχε καταφέρει να εξαφανίσει τα γυαλιά. Μέχρι στιγμής παρά τις συστηματικές και οργανωμένες έρευνες το μόνο που έχει ανακαλυφθεί είναι η θήκη και το πανάκι και τρέμουμε για το πότε θα ακουστεί το ΣΚΡΡΡΡΡΡΡΡΡΑΤΣ.... και θα το πάρουμε απόφαση να πάμε για νέο ζευγάρι... το πρώτο την πάλεψε 2 ώρες.. το επόμενο;)

Φιλάκι;

Ετοιμαζόμαστε για την πρωινή εκκένωση του σπιτιού. (Αυτό δεν είναι αποχώρηση αλλά απόβαση του ελληνικού στρατού). Ο μικρός είναι έτοιμος, με το μπουφάν του και του λέω

- Μικρέ έλα να σε φιλήσω

*μου γυρίζει την πλάτη*

- Φιλάκι;

*κάνει ότι δεν ακούει.*

Τον αρπάζω λοιπόν και του ρίχνω 1 ζβουριχτό φιλί στο μάγουλο

-ΓΜΦΦΦΦ!

Με έκδηλη έκφραση αηδίας αρχίζει να τρίβει το μάγουλό του με το χέρι του σε μια απέλπιδα προσπάθεια να καθαριστεί.

- ΓΙΑΤΙ ΜΕ ΦΙΛΗΣΕΣ??????????????

Νονά - Για να σου δώσει την δύναμή της, να 'χεις στον παιδικό.

Το σκέφτεται για λίγο...

Για λίγο είπα.

Και συνεχίζει να τρίβεται καθώς απομακρύνεται!

Μικρέεεεε

Ο μικρός βρίσκεται στο σαλόνι. Αρνείται πεισματικά να καθίσει πίσω στον καναπέ και είναι όλη την ώρα με την μούρη κολημένη στην τηλεόραση, αλλάζοντας κανάλια και δυναμώνοντας συνεχώς την ένταση.

- Μικρέ, έλα πίσω!

- Μικρέ, λίγο φωνή!

- Μικρέ, φύγε από εκεί!

- Μικρέ....

- Μικρέ....

- Μικρέ πήγαινε στην γιαγιά σου!!!

Ο μικρός κλείνει την τηλεόραση από το κουμπί, χωρίς να πει λέξη και αποχωρεί με το κεφάλι ψηλά.

(Αφού δεν βλέπω εγώ τηλεόραση δεν θα δει κανείς!)

Mαμά έχει χιόνι! Μαμάααααα!

- Έλα μαμά! Σήκω! Να πιάσουμε το χιόνι!
- Τι χρώμα είναι το χιόνι;
*καρφώνεται σκεφτικός στην μπαλκονόπορτα*
- Μαύλο
- Άσπρο είναι
- Άθπλο..... Άσπλο!
- Και τι χρώμα είναι τώρα τα χορτάρια;
- ΜΠΛΕ!


Κάποιες ώρες αργότερα το χιόνι έλιωσε.
Όταν το κατάλαβε ο μικρός (που στο εντωμεταξύ είχε κοιμηθεί για μεσημέρι) ξεκίνησε να χοροπηδά στον καναπέ εκνευρισμένος, ανεβαίνοντας στο περβάζι του παραθύρου φωνάζοντας

- ΠΟΥ ΠΗΓΕ ΤΟ ΧΙΟΝΙ? Ε? ΠΟΥ ΠΗΓΕ ΤΟ ΧΙΟΝΙ?????