Πέρυσι λεγότανε Κλειώ. Από τη διπλανή τάξη, μεγαλύτερη, ψηλότερη, σγουρομάλλα, μια κούκλα. Φυσικά και κυνηγούσα και άλλες (εκτός του παιδικού πάντα, οπουδήποτε δεν με έβλεπε η Κλειώ). Τις στρίμωχνα, τις σφιχταγκάλιαζα (αν και πάντα διάλεγα ψηλότερες και συνήθως μεγαλύτερες) και όταν αντιδρούσαν στο κεφαλοκλείδωμα έντρομες, τους έριχνα μια στο καλαμίδι και αποχωρούσα με το κεφάλι ψηλά, πριν με αρπάξουν οι γονείς τους.
Ποτέ δεν θα ξεχάσω την φάτσα της μάνας μου, όταν συγκινημένη συνάντησε στην αποχαιρετιστήρια γιορτή του παιδικού, την παρολίγον συμπεθέρα της. Μας βγάζανε όλη την ώρα φωτογραφίες, η Κλειώ να με κοιτάζει στα μάτια αλλά εγώ κοίταζα αλλού. Είχα ήδη αποφασίσει ότι είμαι πολύ μικρός για δεσμεύσεις.
Φέτος λέγονται Στεφανία και Υβόννη. Ναι, έχω δυο και στον ίδιο παιδικό. Αποθρασύνομαι λες; Η Στεφανία πάντως έχει το προβάδισμα (καθώς τις περισσότερες φορές είναι η πρώτη που πηγαίνει στον παιδικό και εγώ δεύτερος, οπότε περνάμε πολύ ώρα οι 2 μας μέχρι να εμφανιστούν και οι υπόλοιποι). Την κούκλα από το κουκλοθέατρο την είπα Στεφανία (Θεία Άντα, ευχαριστώ πολύ για το δώρο, το σέρνω όλη την ώρα από εδώ και από εκεί το κουκλοθέατρο, σκυλί, δεν παθαίνει τίποτα).
Υβόννη, Στεφανία... και φυσικά κοιτάζω και άλλες. Θες κάτι;
Υ.Σ. Την Κλειώ την αποφεύγω συστηματικά φέτος και ας με διεκδικεί, διακριτικά μεν επίμονα δε.
αυτό με τα πολλά κορίτσια μου άνοιξε τα μάτια: σου είχα νύφη διαλεχτή (κι ειναι και μεγαλύτερη σου, όπως σου αρέσει)
ΑπάντησηΔιαγραφήγια δες εδώ:
http://rafailiasblog.blogspot.com/
αλλα τωρα που κατάλαβα, τι Καζανοβας εισαι, αποσυρω την προταση ολοταχώς!
*'φιχτη αγκαλιαααααα*
ΑπάντησηΔιαγραφή