- Γιατί κλαις μωράκι μου;
- Δεν είμαι μω(ρ)ό!
- Τι είσαι;
- Είμαι Αγό(ρ)ι… και εγώ κλαίωωω...
- Τι έχεις;
- Με πονάει η μέση μου!
- Πού είναι η μέση σου; Δείξε μου.
- Εδώ!
(Το εδώ πότε είναι ο αφαλός, πότε το στέρνο, πότε γενικά η κοιλιά, ανάλογα με το τι δούλεψε ή δεν δούλεψε την τελευταία φορά)
- Θα με πάρεις αγκαλιά να με κάνεις καλό – καλό; (=αγκαλιά και χάδι στην
πλάτη υπό τους ήχους του « καλόοο.. καλό…)
/ να μου χαδέψεις την κοιλίτσα μου;
καλά, εμενα αυτά με στελνουν κανονικά.
ΑπάντησηΔιαγραφήαφού, αγκαλιάσω τη λεκάνη της τουαλετας ως επιστήθια φιλη και αδειασω το στομαχι μου
αφου, παρω τηλεφωνο το γιατρό
αφου, ο γιατρος με διαβεβαιωσει πως δεν μπορουμε παρα να περιμενουμε να δουμε
καθομαι στο κρεββάτι με ζαντάκ, λες κι ειναι η πρωτη φορα που ίσως, αρρωστησει το παιδι!
παράδειγμα προς αποφυγην.
που δεν επιδεχεται βελτιωση..
:)
ΑπάντησηΔιαγραφήτην βαθιά μου κατανόηση και την ειλικρινή μου συμπάθεια. :)
Ο δικός μου την πάτησε γιατί είμαστε 2,5 γιατροί στο σπίτι. (1 εγώ, 1 η νονά του -που είναι παιδίατρος- και 0,5 αυτός -που παρουσιάζεται πότε σαν παπάς και πότε σαν γιατρός-)
εμείς αρρωσταίνουμε τουλάχιστον 1 φορά την ημέρα. Το μόνο που δεν θέλω είναι να ακούσω καμιά φορά την ατάκα που άκουσα από 1 παιδάκι καθηγητών ιατρικής που έπαιζε στο γραφείο τους
"αυτό το παπάκι έχει ηπατίτιδα, αυτό έχει aids..."
δράμα... κανένα παπάκι δεν είχε μείνει της προκοπής! του τελειώσαν τα παπάκια πριν τελειώσουν οι αρρώστιες... δράμα σου λέω :)