Ο μικρός πλησιάζει αθόρυβα αλλά αποφσιστικά. Όταν τον αντιλαμβάνομαι με μια κίνηση που θα την ζήλευε οποιοδήποτε αιλουροειδές τίνάζεται επάνω μου, χώνει τα χέρια του στο λαιμό μου και αρχίζει να με γαργαλάει γελώντας και φωνάζοντας- Γκίλι Γκίλι!!!
Κουρασμένη γυρίζω και του λέω.
- Δεν θέλω Γκίλι Γκίλι.
Κοκκαλώνει για κάποια δέκατα του δευτερολέπτου ανέκφραστος. Πριν προλάβω να τον ξεκολήσω, με γραπώνει, με ρίχνει κάτω και αρχίζει πιο δυνατά αυτή τη φορά.
- ΓΚΟΥΛΑ! ΓΚΟΥΛΑ!!!
Xαχαχαχαχαχαχαχαχα!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα μάθεις άλλη φορά να θέλεις γκίλι γκίλι!
Αν δεν...μετά περνάμε στα βαρβάτα...Έβαλες μυαλό τώρα, μαμά;
Φιλάκια πολλά πολλά
όταν κοκκάλωσσε, σφίχτηκε η καρδιά μου!
ΑπάντησηΔιαγραφήσ'αρεσε τουλαχιστον το γκουλα γκουλα?
ΑπάντησηΔιαγραφή@Ένδειξη ζωής
ΑπάντησηΔιαγραφήΕγώ να βάλω μυαλό; Ο λύκος και αν εγέρασε και άσπρισε το μαλλί του μήτε την γνώμη του άλλαξε, μηδέ την κεφαλή του! ;)
@Μαριλένα
και εμένα... αλλά με τον μοναδικό του τρόπο σκέψης προσπέρασε άμεσα τον σκόπελο της στιγμιαίας απόρριψης και έγραψε ιστορία για ακόμα μία φορά. Εύχομαι να συνεχίσει να σκέφτεται έτσι, όση πλύση εγκεφάλου και αν του κάνουν στο σχολείο.
@Adamantia
εμένα δεν μου πέφτει λόγος.
Ο μικρός πάντως το καθιέρωσε!