Γιαγιά... ΜΑΜ!

Ο Γλυκούλης, όπως κάθε αρσενικό που σέβεται τον εαυτό του, περπάτησε νωρίς (9 μηνών) αλλά ήταν πολύ βαρύς για να μιλήσει (3 ετών). Εντούτοις αφού περάσαμε τα στάδια του πλένω-τα-πιάτα-και-κάνω-τα-πάντα με τον μπέμπη μέσα στον μάρσιππο, αποφασίσαμε να του το κόψουμε γιατί είχαμε κοψομεσιαστεί όλοι... και αμέσως αποφάσισε να περπατήσει, χωρίς να μπουσουλήσει στο ενδιάμεσο. Περπάτησε και άρχισε η ιστορία να τρέχει ξωπίσω του για να τον προλάβει....

Μια μέρα ήταν με το pampers του. Το βγάζει και πηγαίνει στην γιαγιά του. Κάτι καφέ στα χέρια του τον γέμιζε χαρά και ολοκλήρωση. Με χαμόγελα και μουγκριτά προσπαθούσε να το βάλει στο στόμα της μάνας μου (δεν μιλούσε ακόμα.. είμαστε στο prequel τώρα). Η μάνα μου αντιστεκόταν, εκείνος επέμενε, προσπαθούσε να του ξεφύγει, εκείνος εκεί αποφασισμένος να της βάλει το χέρι στο στόμα. Με τα πολλά σκέφτεται η μάνα μου, τι στο καλό, θα βρήκε καμιά σοκολάτα και θα έτρωγε και τον αφήνει να της το βάλει στο στόμα.

Ω ναι, ήταν αυτό που φαντάζεστε. Σκατούλες!
Φυσικά με την πρώτη γκριμάτσα αηδίας ο μικρός χτυπιότανε στα γέλια. Ήταν προμελετημένο το έγκλημα ενώ η γιαγιά μονολογούσε...

- Καλά μου το λέγανε! Δίκιο είχανε.... Με το κουτάλι θα στα φάω!!!

ΥΣ. για την ιστορία, 1 χρόνο περίπου αργότερα ο μικρός ανακάλυψε το μπουσούλημα και εμείς τη νέα ξεσκονίστρα-σφουγγαρίστρα. Ο Bebis - Bebis ρουφάει τη σκόνη από μακρυά! και ποτέ αθόρυβα!