-Νάνι.
- Να με πιάσεις πλώτα! 20 φολές!
(γύρω - γύρω στο σαλόνι, γύρω - γύρω αλλά και κάτω από την τραπεζαρία, πάνω στους καναπέδες του σαλονιού. Λίγη ώρα μετά.)
- Κουλαστήκαμε λίγο. Διάλλειμα τώλα.
- Στην κούνια σου.
- ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΠΑΩ ΓΙΑ ΝΑΝΙ.
- Εντάξη, θα πάω με την νονά σου να κοιμηθούμε εμείς. Εσύ να μην έρθεις. Η νονά θα κοιμηθεί στην κούνια σου.
(Πάμε στο δωμάτιο. Κλείνουμε με δύναμη την πόρτα. Σιωπή. Η νονά κοιτάει την κούνια.)
- Το δύσκολο δεν είναι να μπεις. Το δύσκολο είναι να βγεις.
(Περιμένουμε. Ο μικρός άφαντος. Η νονά ανοίγει την πόρτα και βγάζει το κεφάλι έξω και λέει φωναχτά)
- Γιαγιάαααααααααααααααα θα 'ρθεις να με σκεπάσεις;
- ΟΥΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ
Να μην μου κακοφαίνεται που η δική μου κόρη με φωνάζει μονίμως: Γιαγιά ...εεε....μαμά!
ΑπάντησηΔιαγραφή:)
Φιλάκια γλυκούλη μου!
για λόγους συντομίας... συχνά την φωνάζουμε γιαγιά... το παιζε δύσκολη στην αρχή.. αλλά τώρα έχει πλέον συμβιβαστεί να την φωνάζουν παιδιά και εγγόνια γιαγιά
ΑπάντησηΔιαγραφήH Βανέσσα μου μεγάλωσε με την γιαγιά και τον παππού μέχρι τα 4 της χρόνια. Εγώ ήμουν επισκέπτρια κάποια Σαββατοκύριακα. Δεν γινόταν αλλιώς. Όταν αρχίσαμε να 'συγκατοικούμε' είχαμε και την γιαγιά από κοντά να μου δίνει οδηγίες. Νόμιζα πως δεν θα δεθούμε ποτέ. Ζήλευα μπορώ να πω το δέσιμο που είχε με τους γονείς μου. Αποφάσισαν να αφήσουν το σπίτι τους και να μετακομίσουν στο μέρος που ζω εγώ για να είναι κοντά στη μικρή. Ήταν εξίσου δύσκολα και γι' αυτούς να την αποχωριστούν. (Η ειρωνία ήταν ότι ένα μήνα μετά την εγκατάστασή τους στο νέο τους σπιτικό,έφυγε ο μπαμπάς μου απ' τη ζωή!) Πάλι η Βανέσσα λειτούργησε ως σανίδα σωτηρίας για την μαμά μου! Και ως παρέα τις ώρες που εγώ δούλευα και δεν μπορούσα να την επισκεφτώ, αλλά και αναγκαστικός λόγος να βγαίνει έξω επειδή έπρεπε να συνοδεύει την μικρη στις δραστηριότητές της!
ΑπάντησηΔιαγραφήΤώρα στα 9 της...δεν ξεκολάει από πάνω μου αλλά το πρώτο που θα κάνει μόλις ξυπνήσει είναι να τηλεφωνήσει στη γιαγιά!!!
Τις καλύτερες ευχές μου σε όλες τις γιαγιάδες που ακόμα και σε περασμένες ηλικίες μεγαλώνουν παιδιά.
Άραγε, ΕΜΕΙΣ ...θα έχουμε το κουράγιο και την υπομονή να το κάνουμε για τα δικά μας εγγόνια;
Χλωμό το κόβω ..¨.:)
εγώ? γιαγιά???
ΑπάντησηΔιαγραφήαν το παιδί είναι έτσι.. δεν τολμώ να φανταστώ το εγγόνι! :)
Αγαπητή Σπαρκούλα,δεν θα σε ρωτήσει το εγγόνι...θα έρθει θέλεις δεν θέλεις. Αλλά σε φαντάζομαι ως ιντερνετική-γιαγιά με το μπλογκάκι της (ή ότι στην ευχή υπάρχει τότε...) και το εγγόνι στην αγκαλιά να του διαβάζεις αναρτήσεις αντί για παραμύθια!!! Χαχαχαχαχα! Φοβερό ακούστηκε ως σενάριο!
ΑπάντησηΔιαγραφήΠάω να θαυμάσω χιόνι τώρα απ το παράθυρο.
Καληνύχτα !
το Ραφάκι, φωνάζει την Ελενη "μαμά"
ΑπάντησηΔιαγραφήκαι λεω της Ελενης "κανόνισε, να την αφήνεις, να νομιζουν στη γειτονιά, πως ειναι δική σου, ε;" :ΡΡ
ο δικός μου φωνάζει μαμά-όνομα
ΑπάντησηΔιαγραφήκαι όταν βγαινω με την αδελφή μου.. και μας κοιτάνε περίεργα.. λέω standard θα σκέφτονται...
πόσες μανάδες έχει?
λεσβίες είναι?
:)
Spark χαχχχ
ΑπάντησηΔιαγραφήέχω τις μαυρες μου, με τη Ραφαηλενια ίωση, μ' έκανες και γέλασα!
πολύ το χαίρομαι :) ένα μεγάλο χαμόγελο και μια ολόψυχη ευχή για περαστικά!
ΑπάντησηΔιαγραφή