Πέμπτη 1 Ιανουαρίου 2009

Φαγητό. Το μοιραζόμαστε ή όχι;


Στάδιο 1ο
Δεν μπορώ όχι να μιλήσω αλλά ούτε να σταθώ μόνος μου, οπότε είτε μπουκώνομαι είτε φτύνω για να δείξω ότι χόρτασα.

Στάδιο 2ο
Έχω ξεκινήσει να περπατώ. Παίρνω το φαγητό και χάνομαι. Από τότε, που με βρήκαν να μοιράζομαι το φαγητό με τον σκύλο (μια μπουκιά εγώ, 1 γλύψιμο αυτός, μια μπουκιά εγώ, 1 γλύψιμο αυτός) μπήκε και δεύτερη σειρά με κάγκελα στο 1 μέτρο απόσταση έτσι ώστε να μην τον φτάνω.

Στάδιο 3ο
Έχω ανακαλύψει τα γλυκά. Δεν μοιράζομαι τίποτα. Απολύτως.

Στάδιο 40
Ανακάλυψα ότι δεν είναι ανάγκη να τρώω ό,τι δεν μου αρέσει. Το βγάζω από το στόμα και το χώνω με μια αστραπιαία κίνηση στο στόμα της μαμάς. Εκπληκτικός σκουπιδοτενεκές. Αν παραμένει κλειστός ουρλιάζω μέχρι να ανοίξει. Αγαπημένες στιγμές το μασημένο κοτόπουλο-τσίχλα και τα αρωματικά χόρτα από τα φαγητά.

Στάδιο 5ο
Προσεχώς!
Αναρτήθηκε από στις
Ετικέτες

5 σχόλια:

  1. Μαριλένα1 Ιανουαρίου 2009 στις 8:15 μ.μ.

    μ' αρέσει το στάδιο σαράντα!!

    εύχομαι πολλά παρόμοια, χαχχ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Spark D' Ark1 Ιανουαρίου 2009 στις 9:55 μ.μ.

    δεν μπορείς να φανταστείς το τι Α.Τ.Μ.Α. (αγνώστου ταυτότητας μασημένα αντικείμενα με έχει μπουκώσει!)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Μαριλένα1 Ιανουαρίου 2009 στις 10:03 μ.μ.

    και συ καλέ, τα τρως;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Spark D' Ark2 Ιανουαρίου 2009 στις 12:32 π.μ.

    φυσικά. δεν δέχεται όχι για απάντηση. ή θα με δει να καταπίνω με το χέρι του να μου κρατάει το στόμα κλειστό ή δεν θα με αφήσει.
    (δεν θέλω πονηρές σκέψεις για το βλαστάρι μου)

    έχω πολλές ιδιοτροπίες αλλά η δουλειά με έκανε να μην σιχαίνομαι, πόσο μάλλον το παιδί μου. :)
    φαίνεται αηδιαστικό στους τρίτους αλλά αφού εγώ κάθομαι αυτός το συνεχίζει :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Adamantia3 Ιανουαρίου 2009 στις 5:42 π.μ.

    Παλι ματζουρανα βαλατε στο μπιφτεκι του παιδιου??

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)